Sporą grupą dzieci są dzieci samotne. Dziecko samotne nie potrafi nawiązać kontaktu z rówieśnikami, poświęca się nauce, przez co osiąga dobre wyniki, ale nie ma przyjaciół. Więzi emocjonalne u dziecka kształtują się przez relacje między dzieckiem a dorosłym. Jest to podstawą do rozwoju zachowań interpersonalnych. Przez doświadczenia z dzieciństwa ludzie potrafią nawiązywać kontakty, tworzą się znajomości i przyjaźnie. Jeśli więzi między rodzicem a dzieckiem są dobre to rozwój emocjonalny dziecka przebiega prawidłowo. Samotność emocjonalna prowadzi do poczucia osamotnienia, dzieci czują się porzucone. Osamotnienie powstaje na skutek nie radzenia sobie z zagrożeniami. W sytuacji osamotnienia dziecko jest smutne, odczuwa potrzebę bliskości z inną osobą. Ma to bardzo zły wpływ na dalszy rozwój dziecka. Od pierwszych lat życia u dziecka kształtuje się przywiązanie do opiekuna. Jeśli przywiązanie jest duże dzieci czują się bezpieczne, potrafią sobie radzić ze stresem. U dzieci, które nie czują się przywiązane do opiekuna każda nowa sytuacja stwarza zagrożenie, czują lęk przed obcymi. Rozstanie z opiekunem nie ma dużego znaczenia.
