Nieśmiałość jest problemem wielu dzieci zarówno w wieku młodszym jak i starszym. Nieśmiałość przypomina psychiczny paraliż. Jest to skłonność do odczuwania niepokoju i lęku. Dziecko nieśmiałe obawia się kontaktu z obcymi ludźmi, wycofuje się z trudnych sytuacji. Nieśmiałość zaburza życie osobiste i społeczne, powoduje trudności w sferze myślenia, odczuwania i działania. Dziecko staje się uległe, bierne, nie wykazuje chęci do działania. Prowadzi to do niskiej samooceny, samotności, a nawet izolacji społecznej. Skrępowanie i lęk przed ludźmi w skrajnych przypadkach może prowadzić do nerwicy i depresji. Bycie nieśmiałym bardzo utrudnia funkcjonowanie młodego człowieka w grupie rówieśniczej. Nie pozwala mu rozwinąć się i zaprezentować swoich talentów i możliwości. Osoba nieśmiała usuwa się w cień i tłumi mnóstwo myśli, uczuć i działań. Wstydzi się głośno mówić o tym, co myśli. Na tle np. klasy jest mało aktywna, nie chce być obiektem uwagi i oceniania. Swoje życie przeżywa w świecie wewnętrznym, nie wieży w swoje siły i możliwości.
