Nadpobudliwość psychoruchowa diagnozowana jest u dzieci przed ukończeniem 7 roku życia, u których objawy utrzymywały się powyżej pół roku. Ten zespół zaburzeń określany jest skrótem ADHD. Dzieci z ADHD są impulsywne, nie koncentrują uwagi, cechuje ich wzmożona ruchliwość. Dzieci nie słuchają tego, co ktoś mówi, gubią i zapominają rzeczy np. książki, łatwo się rozpraszają, nie mogą się skupić na szczegółach. Dziecko słyszy połowę tego, co do niego mówimy, a zapamiętuje 50 % tego, co słyszy. Zespół ten uznany jest za zdeterminowaną genetycznie cechę człowieka. W wielu przypadkach objawy znacznie się zmniejszają z wiekiem, albo całkowicie ustają. Nieprawidłowości istnieją od momentu narodzin, pierwsze symptomy pojawiają się w niemowlęctwie. Największe nasilenie osiągają w okresie wczesnoszkolnym. Po 14 roku życia zaczynają ustępować. Dzieje się tak gdyż struktury mózgu zaczynają dojrzewać. Problem ADHD w małej ilości dotyczy również ludzi dorosłych. Jeśli nikt z nimi nie pracował jak byli dziećmi to jako ludzie dorośli będą mieli kłopoty emocjonalne. Terapia ADHD najczęściej opiera się na leczeniu farmakologicznym, edukacji i modyfikacji niepożądanych zachowań.
