Dziecko niepełnosprawne wymaga szczególnej troski i opieki. Najważniejszym środowiskiem dla dziecka jest rodzina. To z rodziną dziecko poznaje świat, uczy się samodzielności i akceptacji. Rodzice szczególnie ważni są w przypadku dziecka niepełnosprawnego. Pojawienie się dziecka wprowadza duże zmiany w rodzinie. Zmienia się dotychczasowy tryb życia. Zmiany te są szczególne, gdy pojawia się dziecko niepełnosprawne. Niekiedy rodzice przechodzą tak zwany szok, gdy pojawi się dziecko szczególnej troski. Problemem jest nie tylko choroba dziecka, ale i nowa sytuacja, w której znalazła się rodzina. Wychowanie niepełnosprawnego dziecka i osiągnięcie jego optymalnego rozwoju jest trudne. Sytuację dodatkowo komplikuje sytuacja materialna rodziny. Leczenie i rehabilitacja dziecka pochłania dużo pieniędzy, pojawiają się braki w domowym budżecie. Niepełnosprawność najchętniej jest wstydliwie chowana w domu. Tylko tu rodzice i dzieci czują się bezpiecznie. Niezmiernie ważna jest postawa rodziców wobec otaczającego świata, rodzina może przyjmować postawę izolacyjną lub integracyjną. Postawa izolacyjna – czyli zerwanie, ograniczenie kontaktów z rodziną, sąsiadami, kolegami pojawia się, gdy rodzice nie akceptują swojego dziecka. Postawa integracyjna to utrzymywanie dotychczasowych więzi społecznych, a czasami nawet poszerzanie ich o kontakty z rodzinami będącymi w podobnej sytuacji. Z punktu widzenia dziecka niepełnosprawnego i jego rodziny właściwa jest postawa integracyjna.